«موسیقی فضا را اشتباع می‌کند. از مرز‌ها می‌گذرد. از تن، از دیوار، از اتاق، از شهر، از کشور عبور می‌کند. یورش می‌آورد. احاطه می‌کند. مربوط به تجربه‌ای در گذشته است و در حال اتفاق می‌افتد. حال را اشغال می‌کند و آینده را نوید می‌دهد و چه چیز این جهانی دیگری می‌تواند تا این حد تجربه‌ی جمعی ناب بیافریند؟»

سروش صحت نیز در یادداشتی تحت عنوان «بدو شوپن، بدو» می‌نویسد: «عموماً آدم‌ها را با چیز‌هایی که گوش می‌دهند قضاوت می‌کنیم. تصور می‌کنیم آلبوم‌های موسیقی موبایل، آهنگ‌های روی فلش ماشین و موسیقی محبوب آن‌ها در مهمانی‌ها، همه و همه نشان از سلیقه و ذائقه شنونده دارد و شخصیتشان را معرفی می‌کند. فکر می‌کنیم طرفداران موسیقی کوچه‌بازاری لابد از طبقه‌های پایین‌تر اجتماعی‌اند و آن‌ها که موسیقی کلاسیک گوش می‌کنند فرهیخته‌تر و کمی حوصله برند...»